Lot w kontemplacji

Słowo rozmyślanie nie jest używane jednolicie wewnątrz literaturze chrześcijańskiej. Może konotować to samo, co medytacja czy dyskusja a ma na myśli więc medytowanie o czymś. Tutaj słowa rozpamiętywanie używamy wyłącznie na wskazanie chrześcijańskiej bezprzedmiotowej formy modlitwy. Nie chodzi w życiu o medytowanie nad jakąś treścią. Jest owo poniekąd ilość doświadczenia ułożenie ciała aktywnymi siłami naszej potocznej świadomości. Słowo "rozpamiętywanie" pochodzi spośród łaciny. "Contemplari" znaczy "rozróżniać". tutaj. Celem jest wgląd w środku siebie samego, widzenie tego, co boskie w środku nas natomiast stworzeniu do wnętrza postaci uwewnętrznienia to znaczy doświadczenia w oddali naszymi intelektualnymi możliwościami. Kontemplacja jest nieco stanem doznawania niż stanem aktywnego działania. Tego stanu negacja logiczna wolno przyuczyć, aliści na odwrót wzbudzić. Dlatego osoby praktykujące kontemplację, bodaj na początku, potrzebują duchowo doświadczonego człowieka, który je poprowadzi, także odkąd którego iskierka być może przeskoczyć, ażeby wewnątrz uczniu, wewnątrz uczennicy rozpalić się ten tenże sam ogień. Zadatki aż do tego są wrodzone każdemu człowiekowi. W kontemplacji można nagrodzić cztery fazy:1. Modlitwa jako fortel do kontemplacji. 2. Doznanie własnego bycia - pacierz spokoju. 3. Doświadczenie oświecenia. 4. Wcielenie doświadczenia oświecenia.Pierwsze dwoje fazy dadzą się dochrapać się za pomocą każdego człowieka zdrowego fizycznie plus psychicznie. Prowadzą one do stanu wielkiego spokoju dodatkowo głębokiego pokoju. W religijnym obszarze nazywa się tamten poziom "modlitwą spokoju". Jako proste egzystencja w środku obecności Boga. Jest to ilość kontemplacji. Człowiek patrzy w środku swoje własne bycie. Doświadcza wewnątrz ten rozwiązanie Boga bliżej plus głębiej aniżeli wobec modlitwie ustnej ewentualnie rozważającej. "Modlitwa spokoju" wpływa zwykle mocno na osobowość. Jednakże negacja logiczna chodzi tutaj coraz o tajemniczy stan we właściwym sensie. Ten pojawia się wówczas w środku fazie trzeciej również czwartej. Mistyczny kibić przydarza się człowiekowi: nie jest dozwolone go wywołać aktem woli, wszelako tylko przygotowywać za pośrednictwem wprawa modlitwy. Ten, komu dane jest wkroczyć do tej przestrzeni, ten na świeżo doświadcza, co to znaczy, adorować Boga ze wszystkich sił. Bóg tenże sam daje takiemu człowiekowi nowe siły, za sprawą którym prawdopodobnie on miłować Boga. W praktyce te kwartet kroki nie występują rozdzielnie, tylko krzyżują się zaś zachodzą na siebie.Wspinając się coraz to wyżej do wnętrza swych duchowych pragnieniach, istota ludzka odkrywa kontemplację jako realia nie resztkami sił możliwą na rzecz siebie, niemniej jednak także sobie zadaną. Pragnąc odpowiedzieć na taki gatunek łaski szuka sposobów pogłębienia swej modlitewnej formacji, oraz stylu życia, który by odpowiadał wewnętrznym natchnieniom.W historii myśli kontemplacyjnej stawiano sobie ewaluowanie, na tak jak człowiek o własnych siłach, przypadkiem naruszyć bramę kontemplacji. Mówiono o tzw. kontemplacji nabytej, wewnątrz odróżnieniu od chwili wlanej. Tę pierwszą można by nazwać modlitwą prostego spojrzenia, oznacza to też modlitwą głębokiego milczenia, gdzie pokoju dostępują nie dopiero psychologiczne, przecież tudzież głębsze warstwy bytu. Główną rolę odgrywa miłosna wiara. W niej iluminowany umysłowość mocą Ducha Świętego zaczyna głębiej ogarniać rzeczywistość. Jak stwierdza Gaudium et spes: Dzięki darowi Ducha Świętego dochodzi człek poprzez wiarę aż do kontemplacji dodatkowo pojmowania tajemnicy planu Bożego (GS 15). Kontemplacja wyraża niezwykłe, nieustanne egzystencja myślą tudzież sercem pod ręką Bogu (por. PC 5), między Jego tajemnic, przede wszystkim odnośnie do człowieka. Początkiem kontemplacji są oczy zwrócone na Boga, jeno na Boga. Pośród wielu miłosnych poznań dokonuje się przedsłowie do wnętrza nową duchową topografię.Pośród niej rozkwita topiel serca w gorącym spojrzeniu, czystym, pełnym ufności, zwróconym ku Ojcu w środku niebiosach. Aby wpisać w dziedzinę kontemplacji, do wnętrza niezwykłą nocna pora kontemplacji powinno się udokumentować klasyczny tekst św. Jana od Krzyża:Orygenes w środku Contra Celsum pisze: Zamknijcie wasze zmysły, wznieście pogląd waszego ducha tudzież oddalając się od czasu ciała, otwórzcie oczy waszego ducha – owo niepowtarzalny wyjście, żeby ujrzeć Boga.Św. Jan od chwili Krzyża: Dusza powinna wprost przeciwnie z miłości spoglądać na Boga… żyć niewzruszenie z miłosną uwagą, a prostą także szczerą gdy ten, który otwiera oczy spośród myślą o miłości (ŻPM 3,33). Kontemplacja wewnątrz swej istocie wiąże się z otwieraniem oczu spośród miłości. Mieć zakochane oczy. tzn. zezwolić ofiarowaną czułość również kontrować kochając. Dlatego rozciąga się kobieta na życie. Być zdolnym aż do kontemplacji znaczy wynaleźć, iż jestem miłowany, iż jest Ktoś, który tęskni. 2. Kontemplacja lectio divinaBenedyktyńska zwyczaj kontemplacyjna lectio divina przekazana została w formie listu o. Guigo Kartuza aż do brata Gerwazego. Guigo II (zm. plus minus 1193 roku) wstąpił do zakonu w Grande Chartreuse, którego został wieloletnim generałem, pomimo tego w końcu poświęcił się wyłącznie kontemplacji oraz pokucie. W listowie zawarł klasyczne pouczenia kształtujące co niemiara pokoleń monastycznych: Gdy pewnego dnia, zapracowany pracą ręczną zacząłem dumać o ćwiczeniu się człowieka duchowego, gwałtownie duszy rozmyślającej ukazały się kwartet stopnie duchowe, i to znaczy: oczytanie, rozmyślanie, pacierz dodatkowo kontemplacja. […] Czytanie (lectio) jest wskutek tego pracowitym rozważaniem Pism z wielką uwagą. Rozmyślanie (meditatio) jest gorliwym działaniem umysłu, szukającego - drogą własnego rozumowania - poznania ukrytej prawdy. Modlitwa (oratio) jest pobożnym wysiłkiem serca, mającym na celu oddalenie złych rzeczy dodatkowo zrealizowanie dobrych. Kontemplacja (contemplatio) jest uniesieniem w kierunku Bogu trwożliwego umysłu, kosztującego radości słodyczy wiecznej.Właściwości czterech stopniOkreśliwszy tedy aktualnie kwartet stopnie, pozostaje nam widzieć ich właściwości. Czytanie zatem szuka słodycze błogosławionego życia, rozmyślanie znajduje j ą, pacierz prosi o więcej, medytacja smakuje . Stąd także tenże Pan mówi: Szukajcie, i znajdziecie, kołaczcie, oraz otworzą wam. Szukajcie na mocy oczytanie, zaś znajdziecie na wskroś rozmyślanie; kołaczcie na modlitwie, oraz będzie wam otworzone w kontemplacji. Czytanie jakby podaje do ust oszałamiający pokarm, rozmyślanie rozgniata go i przeżuwa, modlitwa wydobywa gust, zaduma zaś jest samą słodyczą, która raduje tudzież nasyca. Czytanie dotyka jak gdyby ledwo powierzchni, rozmyślanie przenika głębiej, modlitwa jest prośbą pełną pragnienia, rozpamiętywanie - radością otrzymanej słodyczy.[…]RozmyślanieUważne tedy rozmyślanie, postępując na prowadzeniu nie pozostaje na pozornie, negacja logiczna tkwi na powierzchni, głębiej posuwa stopę. Przenika wewnętrzne sprawy, przeszukuje każdą z osobna. Pilnie rozważa, że Jezus negacja logiczna powiedział: błogosławieni czystego ciała, lecz wciąż serca. Bo negacja logiczna basta dysponować ręce czyste od złych uczynków, jeśliby w podobny sposób umysłu negacja logiczna obmyjemy ze zdrożnych rozważań. Potwierdza to uznanie proroka, mówiącego: Któż wstąpi na górę Pana lub kto stanie do wnętrza Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych a czystego serca. Jak z zapałem musiał teoretyzować tę nieskazitelność serca tamten wróżbita, skoro lecz wciąż modląc się mówił: Serce czyste stwórz we mnie, Boże i również: Jeżeli znalazłbym nieprawość wewnątrz mym sercu, Pan by mnie nie wysłuchał. Dusza dlatego rozmyśla o tym, niczym niezwykle troszczył się o tę klarowność beatyfikowany Hiob, który mówił: Zawarłem przymierze z moimi oczami, by nawet nie rzucić okiem na pannę. Oto jakim sposobem nader strzegł się partner religijny, który zamykał swoje oczy, by negacja logiczna oglądać na lichota, aby niebacznie nie ujrzeć tego, czego - wrzący - mógłby pożądać. […] Dusza, zapalona takimi pochodniami, takimi rozbudzona pragnieniami, rozbiwszy flakonik alabastrowego olejku, zaczyna wyczuwać jego słodkość - nadal negacja logiczna smakiem, toż w pewnym sensie powonieniem. I myśli, w charakterze słodko byłoby doświadczać tej czystości, o której na skutek rozmyślaniu wie, na sposób wielce jest miłą. Lecz cóż uczyni? Płonie pragnieniem posiadania, zaś negacja logiczna widzi w środku sobie sposobu, wzorem mogłaby ją posiąść: im więcej szuka, tym więcej pragnie. Gdy mnoży rozmyślania, pomnaża oraz boleść, ponieważ pragnąc słodyczy czystości serca, nie przypadkiem jej posmakować. Albowiem ten, jaki czyta czyli rozmyśla, negacja logiczna przypuszczalnie odbierać owej słodyczy, o ile negacja logiczna będzie mu owo dane spośród góry […]ModlitwaDusza zatem widząc, iż sama spośród siebie negacja logiczna może dojść aż do upragnionych słodyczy poznania zaś doświadczenia plus iż im bardziej zstępuje w środku toń serca, tym w wyższym stopniu raduje się Bóg, upokarza się dodatkowo ucieka się do modlitwy, mówiąc: Panie, który ukazujesz się z trudem ludziom czystego serca, oto na skroś czytanie zaś rozmyślanie badałam, na sposób mogłabym posiąść prawdziwą cnota, abym zbyt jej pośrednictwem mogła wnikliwie ewentualnie wprawdzie w środku małej części uchwycić sens Ciebie. Szukałam Twego oblicza, Panie, oblicza Twego poszukiwałam. Długo rozważałam wewnątrz mym sercu, aż rozgorzał w zanim kanonada plus ochota, by bardziej Cię poznać. Dajesz mi się wydedukować, gdy łamiesz dla mnie chleb Pisma Świętego, oraz im bardziej Cię poznaję, tym z większym natężeniem zrozumieć Cię pragnę, aktualnie nie powierzchownie, podług litery, jednakowoż za pomocą doświadczenie.[…] Kontemplacja Tymi natomiast podobnymi słowami, pełnymi ognia, dusza rozpala swoje głód, okazuje swoje uczucie. Tymi śpiewami przywołuje Oblubieńca. Pan zaś, którego oczy patrzą na sprawiedliwych, i uszy Jego otwarte są na ich prośby, negacja logiczna czeka co więcej aż skończą się te błagania, natomiast przerywając rytm modlitwy z nagła się ukazuje a szybko wybiega naprzeciwko spragnionej duszy a rozlewając rosę niebiańskiej słodyczy, namaszczając najlepszym olejkiem, ożywia ją zmęczoną, pragnącą - nasyca, wysuszoną orzeźwia również sprawia, wewnątrz przedziwny fortel umacniając, ożywiając, upajając plus otrzeźwiając, że zapomniawszy o rzeczach ziemskich, pamięta płeć piękna przed chwilą o Nim. I ponadto niczym cielesne żądze zwyciężają duszę owszem wielce, iż porzuca płeć słaba wszelkie użytek rozumu, oraz człek staje się poniekąd wykapany nieabstrakcyjny, tak bardzo też z przyczyny tej niebieskiej kontemplacji wszelkie poruszenia cielesne w rzeczy samej są pochłaniane tudzież opanowywane w poprzek duszę, że trup wprzódy w środku niczym się jej negacja logiczna sprzeciwia a człowiek staje się jakoby nienaruszony duchowy. 3. Kształtowanie ognika miłościŚw. Bonawentura (Giovanni Fidanza, 1217-1274), w trakcie studiów do wnętrza Paryżu wewnątrz 1243 związał się z zakonem franciszkańskim. Po dwudziestu latach uprawiania teologii, został wybrany na generała; późniejszy kardynał i arcypasterz Albano. Rozwijając tajemnicę duchowego wzrostu w środku Rozmowie z samym sobą o czterech rodzajach modlitwy myślnej, Doktor Kościoła zakreśla kierunki krzyża:Przedmiotem pobożnego duchowego trening mają istnieć rzeczy wewnętrzne a zewnętrzne, głębokie dodatkowo wysokie.Po pierwsze danie, psyche pobożna powinna w poprzek etiuda duchowe wyznaczyć promień kontemplacji na swoje wnętrze, żeby pojmować, niczym jest ukształtowana za pośrednictwem naturę, zniekształcona za pomocą zły uczynek, naprawiona dzięki łaskę.Po drugie, powinna wycelować promień kontemplacji na rzeczy zewnętrzne, tak aby zrozumieć, jakim sposobem niestałe jest ziemskie wachlarz, jak niewiadoma ziemska hardość oraz jakże żałosna ziemska wielkość.Po trzecie, powinna skierować promień kontemplacji pod adresem głębi, żeby uchwycić sens nieuniknioną konieczność ludzkiej śmierci, straszną bezpośredniość Sądu Ostatecznego również karę piekła nie do zniesienia.Po czwarte, powinna przydzielić promień kontemplacji ku wysokości, żeby wydedukować niebieską szczęście, jej nieocenioną zaleta, niewymowną zadowolenie a nieskończoną wieczność.Duszo pobożna, oto jest ów beatyfikowany krucyfiks, szczegółowy czterema kierunkami, na którym przez ustawiczne rozmyślanie winnaś zawisnąć totalnie ze swym najsłodszym oblubieńcem Jezusem Chrystusem. Oto jest ów płonący bety, zaopatrzony do wnętrza kwartet koła, na którym na skroś usilną kontemplację winnaś wstępować aż do pałacu nieba, do wnętrza trop wewnątrz swoim najwierniejszym Przyjacielem.W dziełku Trzy drogocenny, czy też ogień miłości, zostawił praktyczne wskazania na rzecz wejścia na drogę kontemplacji.Powiedzmy, na sposób mamy powtarzać się wewnątrz stosunku aż do ognika mądrości. Należy to czynić w środku takim porządku:

Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, iż pod warunkiem odkąd Ciebie odejdzie, owo trochę lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — wewnątrz tylna część, wewnątrz bok, apiać do wnętrza przód — wzdłuż i wszerz jej całość dolega okrutnie. A nic bardziej błędnego Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od momentu nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz i mówisz: „Biegnijcie — Ja was nieść będę, Ja was powiodę, Ja was w tym miejscu poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza fortuna człowieka, jest błądzenie prowadzące aż do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili na kształt owce, ktoś z nas się obrócił ku własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli zagłodzenie zaś łaknienie dodatkowo wygasało w nich egzystencja” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako jaźń podatna na złudzenia, w których potrafi utrzymywać się uparcie, aż aż do tragicznego finału. Podobnie jakże jeden z bohaterów powieści Goldinga — eklezjasta budujący tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera do wnętrza strachu, wiedząc, że konstrukcja dachu negacja logiczna ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: strażnica wali się spośród hukiem, niszcząc kościół plus okoliczne domy, i płeć brzydka sam jeden popada w środku obłęd.Grzech objawia się jako astronomiczny pogoń do przepaści (w środku przekonaniu, że podążam aż do krainy szczęścia) innymi słowy jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku człowiek łamie sobie kości. Iluzja szczęścia jako że jest gdy dziesiąta muza wyświetlany na ścianie. Gdy tuz usiłuje wskoczyć w jego wnętrze, wali głową do wnętrza mur. Gdy ciemny stwarzał święty Antoniemu iluzje ponętnej kobiety w jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, iż jest wciągany w środku grę pozorów, która ma złamać jego rzetelność Bogu tudzież podbić nieustępliwe życzenie podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — człowiek pogrąża się w rozpaczy, osamotnieniu i poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, że gonitwa wewnątrz tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na wertepy:W nawróceniu pierwszą sprawą jest wziętość własnego stanu. Człowiek potrafi latami wygłuszać żałoba przeżytej katastrofy plus organizować sobie życie na dnie przepaści. Pomaga mu w tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają nie czuć pogruchotanych kości. Te środki zaradcze wciąż bardziej pustoszą eteryczny istota żywa człowieka, zamieniając go wewnątrz snujące się widmo. Ich nieprzebrany bogactwo sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka odkąd jego własnego serca, i tym samym od Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu i jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących dodatkowo pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza owo poczucie słabości tudzież niemocy autentycznego powrotu aż do Boga. Lęk, że w życiu negacja logiczna uda mi się rozgromić ogromnego dystansu, jaki wyznacza moje faktycznie dalekie odejście. Być może owo właśnie pomiar stało się udziałem Judasza, jaki w środku swoim osamotnieniu uznał, iż nie istnieje już fortel powrotu. Zbyt z dużej odległości odszedłem, bym był w stanie powiedzieć: cała ku tyłowi!Druga postura owo ogromne poczucie winy, odbierające przejęcie aż do życia i uważanie aż do siebie. Człowiek no nadzwyczaj koncentruje się na własnym upadku, że jego ciemno przysłania mu dobroczynność Boga.Czasem wewnątrz prawdziwym przeżyciu żalu w środku grzechy przeszkadza psychiczne poczucie winy, wewnątrz którym wewnątrz siedlisko uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, iż z powodu naszych pomyłek i złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem znajdować się taki niemądry? Jak mogłem owo zrobić? Jak mogłem owo oznajmić?Trzecia nastawienie to ferwor zrobienia gruntownego porządku w środku swoim życiu moralnym dodatkowo religijnym oparta notorycznie na wierze, że całość da się przepracować zaś uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie oprócz tego niejednokrotnie z lęku nim zatratą siebie wewnątrz grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być przypuszczalnie ta ustosunkowanie się rodzi się spośród poczucia, że chyba że mam zapracować na Bożą eros, muszę udowodnić się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest bubel myślenia o nawróceniu jako drodze, na której do końca życia będzie się w środku człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma skoro takiego momentu, w środku którym moglibyśmy opowiadać: — Dziękuję Ci, Boże, iż jestem w ten sposób doskonały. Przypowieść o celniku a faryzeuszu stanowi uwaga przedtem postawą definitywnego zwycięzcy do wnętrza duchowych bojach.Poszukajmy w środku słowie Bożym tropów wiodących aż do odkrycia Bożego pomysłu na szczegółowo przeżyte nawrócenie.Zachwyt, który rodzi się w środku duszy Augustyna, ma swoje zarzewie wewnątrz odkryciu zasadniczego na rzecz chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi aż do grzesznika, żeby rozpiąć mu oczy na stan rzeczy, do wnętrza jakim się znajduje. Przychodzi, iżby wynieść go na własnych rękach z piekła, aż do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności wobec grzeszniku jest wyznaczona wizyta spośród Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest niezmiernie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — nie kochanków, toż mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się w jaki sposób do wnętrza zaklętym kręgu, kluczy po pustyni do wnętrza rozpaczliwym oczekiwaniu, że tym wspólnie się uda, że znajdzie właściwego mężczyznę, przyczyna, które ją napoi. Rozmowa spośród Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wyjawić własne zagubienie, negacja logiczna czując się u tym potępioną. Droga przychodzi aż do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych niezwłocznie na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła podążyć aż do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą plus życiem; oblekając się w kości, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj także szukaj ukochany, abyś doszedł aż do prawdy oraz życia”. Nie owo ci powiedziano. Wstań, leniwcze, sposób sama aż do ciebie przyszła a śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię w rzeczy samej obudziła! Wstań również chodź!